Αυτοκίνητα

Αναρωτήθηκα αφού είδα την διαφήμιση στην τηλεόραση. Αυτήν που παίζει εδώ και κάτι εβδομάδες, με την τύπισσα που γδέρνει το αυτοκίνητο (του γκόμενου?) με τη διαμαντόπετρα... Γιατί κολλάμε τόσο με τα αυτοκίνητα ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή μας; Τι μας δένει με αυτά; Τι αντιπροσωπεύουν; Χάνουμε κάτι εκεί μέσα; Έχω μείνει να κυνηγάω αρκετά αυτοκίνητα... Αναγνωρίζω τη μάρκα και κοιτάζω μέσα να δω το πρόσωπο που συνέδεσα το μοντέλο και το χρώμα. Βλακεία μου... ποτέ δεν θυμάμαι πινακίδες. Βλέπω το αυτοκίνητο και ταράζομαι προκαταβολικά, λες και υπήρχε περίπτωση να "κάτσει" και να πέσω στο ένα. Ψάχνω να δω πρόσωπο. Να δω τις αλλαγές. Να αναγνωρίσω σημάδια. Να ταραχτώ στη θέα άλλων στη θέση του συνοδηγού. Στη θέση... Ίσως αυτό να είναι τελικά. Μας δίνουν μια "θέση". Εκεί, μέσα στο αυτοκίνητο. Αναγνωρίζεται ο συνοδηγός σαν σύντροφος, σαν φίλος, σαν πολύ οικείο πρόσωπο. Δεν θα μπορούσε να είναι ένας ξένος που έκανε ωτοστόπ, μια γυναίκα που προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε με τα ψώνια. Αμέσως βγαίνουν τα συμπεράσματα. Παλιά (ακόμα και τώρα μάλλον) η σύζυγος πάντα μπροστά, εκτός κι αν το αυτοκίνητο φιλοξενούσε φιλικό ζευγάρι. Τότε οι άντρες ήταν μπροστά, οι γυναίκες "να λένε" πίσω "τα δικά τους". Κι αν τύχαινε να δει κανείς άλλη γυναίκα στη θέση του συνοδηγού, θέση δικαιωματικά και αποκλειστικά της συζύγου, γινόταν το μακελειό.Είναι η θέση που σου δίνει την απόλυτη πρόσβαση στον οδηγό. Κοντά στα πόδια του, στα χέρια, στο σβέρκο. Κοντά στη μουσική. Για να κάνεις υποσημείωση τις διαθέσεις. Κοντά στο κοντέρ για να ελεγχεις την ταχύτητα και να τονιζεις πόσο νοιάζεσαι τον άλλο και δεν θες να σκοτωθεί (να σκοτωθείτε γιατι σκέφτεσαι και λίγο τον εαυτούλη σου), και να τον εκνευρίζεις με παρατηρήσεις και άστοχες οδηγίες........ (Συνεχίζεται)